Lanetli fotografçı, ölülerin gazabı...

Bugün bağımsız ve plansız olarak şehri geziyoruz, amaç anları yakalamak, akşam üstü ışığını değerlendirmek,.. Ana Ghatları boydan boya yürümek niyetindeyiz, aşağı yukarı 5 km. Burning ghatlar da seremonileri izlemek, tekerlek çeviren çocuklarla takılmak, çamaşırcılarla muhabbet etmek, saddhulara gülümsemek istiyoruz.

Dashashwamedha ghat'dan başlıyoruz, hava güzel, ışık sağlam.. Yol bizi en büyük burning ghat a - ölü yakılan ghat- getiriyor.

Kutsal şehir Varanasi'de burning ghatlarda fotograf çekmek kesinlikle yasak..
Ghat girişlerinde kara bıçkın delikanlılar, ölülere saygı, burada foto, video yasak diyorlar.. Elbette haklılar.. elbette bu çok özel bir alan ve elbette çekmeyeceğiz.
Bıçkın gençler bizi bir binanın üst katına çıkmaya ikna ediyorlar, ölü yakınları etrafta yabancıların olmasından hoşlanmıyor diyerek.. Tuhaf karanlık leş bir mekan, içerde az insan olan, terkedilmişe yakın, perişan bir bina. Seremoniye yukarıdan bakan bir terası var, aşağısı çok iyi gözüküyor.. Ateşler yakılmış, dumanlar gökyüzünü kaplamış, törenler başlamış.. Kalabalık, kasvetli ve bir o kadar da ilgi çekici. İnsan uzun uzun izlemekten, ölümü ve yaşamı , varlığı ve yokluğu düşünmekten kendini alamıyor.

Makinelerimiz yasaklı, ama şimdi bi düşünün, hayatını fotografa adamış, bununla yatan bununla kalkan bir adamı böyle muazzam bir yere koyuyorsunuz, elinde de makinası var.. Nasıl çekmez ki.. parmakları kaşınır, eli ayağı titrer, içi gider o deklanşöre basmak için.... Evet.. Oytun'un parmakları fena halde kaşınıyor. İlla ki o deklanşöre basacak,... Makinenin vizöründen bakmadan seremoniyi hedefleyip arka arkaya 2-3 kez basıyor şaka şuka.. Nasılsa kimse görmedi, hem ne olacak ki, zaten kendimiz için çekiyoruz, ne zararı olacak diye düşünürken bıçkın delikanlılardan biri hayalet gibi yanımızda beliriveriyor. "Come with me brother" diyor Oytun 'a, kolundan çekiştirerek. Noooluyorsun diyoruz, Oytun adamı ittiriyor, adam Oytun'u... herif asabi .. pis bakışlı...Geleceksin benle, gördüm fotograf çektiğini, yasak dedik sana, bunun cezası çok büyük diyor. Tırsıyoruz. Göster ne çektin diyor, hafif itiş kakış oluyor. Çekmedik bişey diyoruz, adam bakacağım diyor, göstermiyoruz. Gördüm çekerken yalan söylüyorsun diyor, pis bir herif daha beliriyor o anda.. işler fena .. ne halt edeceğiz bilemiyoruz, etraf karanlık, kimseler yok, bağırsak duyan olmaz, herifler bela gibi.. kurtulamıyoruz. Para vereceksin diyorlar, 5000 rupi.. (100 dolar civarı) İş uzuyor, makineyi çekiştiriyorlar.. Allahtan Oytun hızlı davranıyor makineyi kapıyor ve fotografları siliveriyor.. Herif iyice asabi oluyor, ne siliosun diyip sövüp sövüştürmeye başlıyor, bu arada bir fırsat bulup kaçar gibi binadan aşagı iniyoruz. Ghat ın arka tarafı eni 1 metreyi geçmeyen daracık labirent sokaklarla dolu, oraya dalsak herifler peşimizde.. Diğer tarafı belleyip, ölü ailesinin içinden geçip kendimizi kaybettiriyoruz. Adrenalin had safhada.. Sürekli arkamıza bakarak en hızlı adımlarımızla uzaklaşıyoruz.. Herifler bizi kaybetmiş olmalılar.. Kurtulduğumuza şükrederek ghatlara tünemiş bir japon hippy grubuna kuyruk oluyoruz, güneş gözlükleri gözümüzde, çekik gözlü sanılabilir miyiz? Hmm.. pek sanmam Oyt 1.90.. Kendimizi küçültüp ortalık sakinleşene kadar japon hippy lerinin gitar muhabbetlerinin arasında saklanıyoruz.

Kıssadan hisse.. kurallara uyun ,uymayanları uyarın, olmadı kaçın ...
Saygılar...

devam edecek...